Καλή σου χρονιά, Τζων!

   Με πήρε τηλέφωνο λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα: "Καλή σου χρονιά μωρό μου! Εύχομαι με το νέο έτος να βρεθώ γρήγορα στην αγκαλιά σου. Μου λείπεις. Σ' αγαπάω!". Ψέλλισα "Χαρούμενο το νέο έτος και σε σένα.", και πάτησα γρήγορα το κόκκινο κουμπί τερματισμού κλήσης, πριν η φωνή της αρχίσει να ασκεί τη σαγήνη της πάνω μου. Είχαμε να μιλήσουμε περίπου τρεις μήνες. Την απέφευγα. Άλλωστε, είχα διαγράψει τον αριθμό της, αλλά τα τακτικά της μηνύματα υπέρμετρου ενδιαφέροντος με είχαν υποχρεώσει αναπόφευκτα να απομνημονεύσω τα δέκα αυτά καταραμένα ψηφία. 

   Δεν ξέρω πως αποφάσισα να της μιλήσω ξανά. Μάλλον θα έφταιγε το πνεύμα των γιορτών: Λίγο παραπάνω κόκκινο κρασί και μία άνευ προηγουμένου ευδαιμονία μέσα σε ένα κλίμα προσποιητής αλληλοσυγχώρεσης και αμοιβαίας ανιδιοτέλειας. Συγχαρητήρια, Τζων, έχεις κερδίσει μία βελούδινη θέση στον παράδεισο! Γιατί, παρόλο που είσαι ένας ψυχρός εγωπαθής, κατά τη διάρκεια της περιόδου των Χριστουγέννων κατάφερες να ξεπεράσεις τον εγωισμό σου και να σκορπίσεις μπόλικη αγάπη...

   Ναι, είχα μοιράσει τόση αγάπη και τόσα χαμόγελα τις τελευταίες μέρες που αποφάσισα να αλλάξω χρόνο μόνος μου. Να κρατήσω λίγη στοργή για το βασανισμένο κορμί μου, που τόσες ψυχές φίλησαν και άγγιξαν με πάθος στο σκοτάδι. Τζων, το σώμα σου έχει την ευωδιά των ανθρώπων, μια δυσωδία νικοτίνης τυλιγμένη στο σάβανο της ματαιοδοξίας. Όσο και να πλύνεις τη σάρκα σου, το άρωμα θα παραμένει εκεί, παρόν, να σου υπενθυμίζει τις νύχτες σαδισμού, που άλλοτε σου πρόσφεραν απίστευτη απόλαυση. Γι' αυτό, Τζων, κάλυψε τα χθεσινά σου αμαρτήματα με καινούργια, πιο ευφάνταστα και τολμηρά, ικανά να αφήνουν σημάδια όχι μόνο στην ψυχή αλλά και στο χωμάτινο σώμα σου.
   Επιτέλους, μπορώ να γευτώ λίγες στιγμές προσωπικής χαλάρωσης, μακριά από το εχθρικό περιβάλλον των μεγαλοεπιχειρηματιών και την ασφυκτική πίεση των ρομαντικών σχέσεων, χωρίς να ανησυχώ για το αυριανό πρωινό ξύπνημα ή μήπως ξεχάσω το όνομά της. Πρέπει να το παραδεχτώ πως κάτι τέτοιες στιγμές που οι περισσότεροι αναλώνονται στο να φοράνε μάσκες και ακριβά κουστούμια, μοιράζοντας πλαστικά φιλιά και ξύλινες χειραψίες, η μοναξιά είναι το ελιξήριό μου: Η καρδιά μου μπορεί να χτυπά στο δικό της ατίθασο ρυθμό, ενώ τα μάτια μου μπορούν αδιάκριτα να εξερευνούν κάθε πρόστυχη λεπτομέρεια των φαντασιώσεων, που πνίγονται στις χρυσές φλόγες στο τζάκι. Τζων, πιες λίγο ακόμη, να χαλαρώσει το χαλινάρι της αυτοσυγκράτησης, που σε κρατάει δέσμιο σε λευκά πουκάμισα και πολύχρωμες ακριβές γραβάτες.
   Μάλλον, ήρθε η ώρα να κοιμηθώ. Δε θέλω να δω το ξημέρωμα. Προτιμώ να χαθώ στην αγκαλιά της νύχτας - η μόνη γυναίκα που θα μ' αγαπάει παντοτινά. Ξεκουμπώνω το πουκάμισο και το πετάω στη φωτιά. Θα αγοράσω ένα ακριβότερο. Βαδίζω γυμνός μες στο σκοτάδι, στο ίδιο σκοτάδι που δυο λεπτά αργότερα εμφανίζονται τυλιγμένα στα πουπουλένια παπλώματα τα πράσινα μάτια σου.
   "Είχα κρατήσει τα κλειδιά του σπιτιού σου. Μάλλον, ήθελα να βρεθώ όσο το δυνατόν συντομότερα στην αγκαλιά σου. Μου έλειψαν τα χείλη σου. Καλή σου χρονιά, Τζων!"