Τζων, ερωτεύτηκες!

   Το αεροπλάνο είχε φτάσει εδώ και δύο ώρες. Δεν ήσουν στους επιβάτες. Μάταια περίμενα να διακρίνω το χαμόγελό σου ανάμεσα στα βιαστικά πρόσωπα που με μία βαλίτσα στο χέρι πάσχιζαν να φύγουν από το αεροδρόμιο, να γυρίσουν στη θαλπωρή του διαμερίσματός τους, ίσως και να βρεθούν σε μια αγκαλιά. Μόνο η δική σου, Τζων, θα έμενε άδεια!

   Ποια ήταν άραγε η τελευταία φορά που είχες κλείσει κάποιο άτομο στην αγκαλιά σου; Αλλά, Τζων, μη δώσεις βιαστική απάντηση. Μιλάμε για αληθινή αγκαλιά, όχι για κίβδηλες εκδηλώσεις στοργής μετά από ένα ερωτικό ξέσπασμα μόνο και μόνο για να διευκολύνεις τον ύπνο με το άγνωστο αντικείμενο λαγνείας που αποκοιμήθηκε πλάι σου με νανούρισμα τα παθιασμένα σου φιλιά. Αληθινή αγκαλιά, που ηλεκτρίζει το ιδρωμένο σου κορμί, κάνει τις ρώγες σου να τσιτώνουν με το πρώτο άγγιγμα, σε καυλώνει δίχως να γευτείς χείλη.

   Κούμπωσα το παλτό μου και μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο. Μου άρεσε να οδηγώ όταν αισθανόμουν μόνος. Τζων, έχεις τάσεις φυγής; Νομίζω πως ναι. Μα γιατί; Δε σε ευχαριστεί που είσαι ποθητός, που μοιράζεις κομμάτια του κορμιού σου τόσο γενναιόδωρα, που τα φιλιά σου φουντώνουν τις φλόγες και κάνουν τα στόματα να ανοίγουν ηδονικά;

   Ακόμα το θυμάμαι να το λες: "Τζων, είσαι μαλάκας! Δεν μπορείς ν' αγαπήσεις, γι' αυτό δε θα μπορέσεις ποτέ ν' αγαπηθείς όπως ποθείς. Είσαι ένα σώμα που δε θα καταφέρει ν' ανήκει ποτέ πουθενά." Και τότε ένιωσα τόσο μόνος. Κατάλαβα πως σε ήθελα, εσένα που με έκανες να καταλάβω πόσο ανεύθυνα προκαλούσα οργασμό σε τόσα κορμιά τα τελευταία χρόνια. Ναι, εσένα, που τόλμησες να με πεις μαλάκα!

   Ναι, ήμουν τόσο μαλάκας που δεν εκτίμησα τα αισθήματά σου. Και τώρα ήμουν ακόμα περισσότερο που πίστεψα πως θα έρθεις να με δεις. Ε βέβαια, γιατί να θες να δεις έναν μαλάκα; Αλλά, μου είχες λείψει. Πέθαινα να σ' αγγίξω ξανά, να σε σφίξω στην τόσο φθηνή αγκαλιά μου. Να είμαι δικός σου, και αυτή τη φορά αποκλειστικά δικός σου!

   Το καλοκαίρι είχε τελειώσει. Ο κόσμος στην πόλη πλήθαινε. Κανείς δε με περίμενε στο σπίτι. Θα οδηγούσα μέχρι να βρεθώ σε κάποια ερημική παραλία. Να ξαπλώσω με το ακριβό μου πουκάμισο στην άμμο, να βγάλω τα σκαρπίνια μου για να αισθανθώ τη δροσιά του φθινοπώρου, να κλείσω τα μάτια, αφουγκραζόμενος τα κύματα και τους γλάρους.

   Τα κύματα μου έγλειφαν τις πατούσες, μούσκευαν τα μπατζάκια μου. Ξάφνου, όμως, ένιωσα τα χείλη κι όχι τα πόδια μου υγρά. Δεν πρόλαβα ν' ανοίξω τα μάτια. Γεύτηκα ένα λαίμαργο φιλί και άκουσα να μου ψιθυρίζεις:

"Τζων, ερωτεύτηκες!"

   

Καλή σου χρονιά, Τζων!

   Με πήρε τηλέφωνο λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα: "Καλή σου χρονιά μωρό μου! Εύχομαι με το νέο έτος να βρεθώ γρήγορα στην αγκαλιά σου. Μου λείπεις. Σ' αγαπάω!". Ψέλλισα "Χαρούμενο το νέο έτος και σε σένα.", και πάτησα γρήγορα το κόκκινο κουμπί τερματισμού κλήσης, πριν η φωνή της αρχίσει να ασκεί τη σαγήνη της πάνω μου. Είχαμε να μιλήσουμε περίπου τρεις μήνες. Την απέφευγα. Άλλωστε, είχα διαγράψει τον αριθμό της, αλλά τα τακτικά της μηνύματα υπέρμετρου ενδιαφέροντος με είχαν υποχρεώσει αναπόφευκτα να απομνημονεύσω τα δέκα αυτά καταραμένα ψηφία. 

   Δεν ξέρω πως αποφάσισα να της μιλήσω ξανά. Μάλλον θα έφταιγε το πνεύμα των γιορτών: Λίγο παραπάνω κόκκινο κρασί και μία άνευ προηγουμένου ευδαιμονία μέσα σε ένα κλίμα προσποιητής αλληλοσυγχώρεσης και αμοιβαίας ανιδιοτέλειας. Συγχαρητήρια, Τζων, έχεις κερδίσει μία βελούδινη θέση στον παράδεισο! Γιατί, παρόλο που είσαι ένας ψυχρός εγωπαθής, κατά τη διάρκεια της περιόδου των Χριστουγέννων κατάφερες να ξεπεράσεις τον εγωισμό σου και να σκορπίσεις μπόλικη αγάπη...

   Ναι, είχα μοιράσει τόση αγάπη και τόσα χαμόγελα τις τελευταίες μέρες που αποφάσισα να αλλάξω χρόνο μόνος μου. Να κρατήσω λίγη στοργή για το βασανισμένο κορμί μου, που τόσες ψυχές φίλησαν και άγγιξαν με πάθος στο σκοτάδι. Τζων, το σώμα σου έχει την ευωδιά των ανθρώπων, μια δυσωδία νικοτίνης τυλιγμένη στο σάβανο της ματαιοδοξίας. Όσο και να πλύνεις τη σάρκα σου, το άρωμα θα παραμένει εκεί, παρόν, να σου υπενθυμίζει τις νύχτες σαδισμού, που άλλοτε σου πρόσφεραν απίστευτη απόλαυση. Γι' αυτό, Τζων, κάλυψε τα χθεσινά σου αμαρτήματα με καινούργια, πιο ευφάνταστα και τολμηρά, ικανά να αφήνουν σημάδια όχι μόνο στην ψυχή αλλά και στο χωμάτινο σώμα σου.
   Επιτέλους, μπορώ να γευτώ λίγες στιγμές προσωπικής χαλάρωσης, μακριά από το εχθρικό περιβάλλον των μεγαλοεπιχειρηματιών και την ασφυκτική πίεση των ρομαντικών σχέσεων, χωρίς να ανησυχώ για το αυριανό πρωινό ξύπνημα ή μήπως ξεχάσω το όνομά της. Πρέπει να το παραδεχτώ πως κάτι τέτοιες στιγμές που οι περισσότεροι αναλώνονται στο να φοράνε μάσκες και ακριβά κουστούμια, μοιράζοντας πλαστικά φιλιά και ξύλινες χειραψίες, η μοναξιά είναι το ελιξήριό μου: Η καρδιά μου μπορεί να χτυπά στο δικό της ατίθασο ρυθμό, ενώ τα μάτια μου μπορούν αδιάκριτα να εξερευνούν κάθε πρόστυχη λεπτομέρεια των φαντασιώσεων, που πνίγονται στις χρυσές φλόγες στο τζάκι. Τζων, πιες λίγο ακόμη, να χαλαρώσει το χαλινάρι της αυτοσυγκράτησης, που σε κρατάει δέσμιο σε λευκά πουκάμισα και πολύχρωμες ακριβές γραβάτες.
   Μάλλον, ήρθε η ώρα να κοιμηθώ. Δε θέλω να δω το ξημέρωμα. Προτιμώ να χαθώ στην αγκαλιά της νύχτας - η μόνη γυναίκα που θα μ' αγαπάει παντοτινά. Ξεκουμπώνω το πουκάμισο και το πετάω στη φωτιά. Θα αγοράσω ένα ακριβότερο. Βαδίζω γυμνός μες στο σκοτάδι, στο ίδιο σκοτάδι που δυο λεπτά αργότερα εμφανίζονται τυλιγμένα στα πουπουλένια παπλώματα τα πράσινα μάτια σου.
   "Είχα κρατήσει τα κλειδιά του σπιτιού σου. Μάλλον, ήθελα να βρεθώ όσο το δυνατόν συντομότερα στην αγκαλιά σου. Μου έλειψαν τα χείλη σου. Καλή σου χρονιά, Τζων!"