Επικήδειος

   Ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει πως πολλές φορές ο Θεός μας παίρνει ξαφνικά χωρίς ιδιαίτερες εξηγήσεις αυτό που απλόχερα πριν λίγο -για την ανθρώπινη ζωή- καιρό μας χάρισε. Και όταν αυτό το δώρο-αντίδωρον πρόκειται για μια αιθέρια ανθρώπινη ύπαρξη σαν τη δική σου, που με έκανε να χαμογελάω κάθε πρωί κάτω από τα παπλώματα, τα πράγματα γίνονται περισσότερο περίπλοκα, ίσως μάλλον ανεξήγητα για τα μέτρα της ανθρώπινης ευφυίας.

   Εκείνη η στιγμή της απώλειας δεν είναι τίποτε παρά μια φευγαλέα δυσάρεστη γεύση στον ουρανίσκο. Το χειρότερο είναι η επακόλουθη επίγευση: τα επόμενα πέντε λεπτά που αρχίζεις να εξερευνάς με τους καταπονημένους από τη δυστυχία γευστικούς κάλυκες την πίκρα της μοναξιάς, η οποία θα στοιχειώνει κάθε όνειρο μελλοντικής ευτυχίας.

   Και οι εικόνες... Ανεξίτηλες... Πάντα με ζωηρά χρώματα που αντί να θαμπώνουν γίνονται πιο γλαφυρά με το πέρασμα του χρόνου. Μόνο και μόνο για να θρηνώ με την ίδια ένταση που θρήνησα όταν μόλις σε είχα χάσει. Θυμάμαι αυτά τα ζαφειρένια μάτια σου να εστιάζουν στο φόντο της θλιμμένης φιγούρας μου, διαπερνώντας όλο μου το βασανισμένο κορμί. Τόσο όμορφα, τόσο μοναδικά, φτιαγμένα να μου δείχνουν μόνο την αγάπη σου, που μέχρι και το τελευταίο λεπτό με αγκάλιαζε με παρηγοριά. Ήσουν τόσο γαλήνια. Δεν ήθελες να χύσω ούτε ένα δάκρυ, γιατί νοιαζόσουν πραγματικά. Κι ενώ εγώ έτρεμα, εσύ μου έσφιγγες καθησυχαστικά και συνάμα τρυφερά το χέρι, χαμογελώντας.

   Και οι τελευταίοι ψίθυροι... "Αντώνη, σ΄ αγαπώ..." Κάθε απάντηση μου θα ήταν ιεροσυλία σε μία τόσο αγνή εξομολόγηση. Αρκέστηκα στη σιωπή και σ' ένα φιλί στο μέτωπο.

   Τώρα έπρεπε να συναρμολογήσω τα διαλυμένα μου κομμάτια και να ετοιμαστώ για τον επίσημο αποχαιρετισμό, θέαμα για απρόσωπους γνωστούς και περίεργους αγνώστους. Κούμπωσα πάνω μου το κόκκινο πουκάμισο. Μου είχες πει πως απεχθανόσουν το μαύρο. Άλλωστε τρεις μέρες πριν, το είχες δηλώσει: "Στην κηδεία μου θέλω να βάλεις το κόκκινο πουκάμισο που σου είχα πάρει πέρυσι στα γενέθλιά σου. Το κόκκινο, ψυχή μου, είναι το χρώμα σου. Κόκκινο σαν το πάθος μου για σένα. Και σε παρακαλώ θέλω να μην δακρύσεις, γιατί τα δάκρυα είναι γι' αυτούς που δε γνώρισαν ποτέ αληθινή αγάπη."

   Ψεκάζω στους καρπούς μου λίγο από το άρωμά σου. Θέλω να είμαι ακόμα και τώρα δικός σου, μόνο δικός σου. Να αισθάνομαι την απόκοσμη πλέον παρουσία σου, μυρίζοντας τη γοητεία σου, και να απομακρύνονται όλες οι φθηνές απομιμήσεις, με την όσφρηση του έρωτα.

   Τρεις ώρες συγκρατώ στη δημόσια εμφάνιση τα δάκρυα, όπως σου είχα βουβά υποσχεθεί με τα μάτια μου. Γυρνάω στο άδειο πλέον διαμέρισμα. Γεμίζω δύο κρυστάλλινα ποτήρια με ακριβό κόκκινο κρασί: ένα για σένα κι ένα για μένα. Σου προσφέρω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και με ευχαριστείς με ένα φιλί στο λαιμό: "Καληνύχτα, μωρό μου..."

   Όχι, δεν είμαι ψυχασθενής. Γαμώτο, σ' αγαπάω!